We vragen ons nog steeds af waarom. Dagelijks sta ik, wij er nog bij stil maar een dag als vandaag maakt het zoveel moeilijker.
Als blijk van mijn, ons respect voor Viktor, vind je hieronder mijn afscheidsbrief aan Viktor.
Veerle en Herman, Helena, Klara en Levi, Oskaar en Julie, Cyriel en Celynne, familie en vrienden,
In de reacties die er de afgelopen week zijn verschenen, kunnen jullie het afleiden dat Viktor niet zomaar iemand was. Viktor was een zeer geliefde jongen en erkend door iedereen.
Ik had het voorrecht om één van Vik’s goede vrienden te zijn. Vrijdagavond nog liep ik Vik tegen het lijf, samen met Oskaar en Levi, op de kerstmarkt. Zoals steeds was het een hartelijke begroeting en omhelzing met Vik zijn fantastische woorden : “Praesie man, schitterend dat je hier bent.”
Toen ik zaterdagmorgen het verschrikkelijke nieuws heb vernomen van de coach, was mijn eerste reactie er één van boosheid, boos op mezelf en op Vik. Boos over het feit dat ik Vik niet heb aangepord om te vertrekken en boos over het feit dat Vik zelf beter zou moeten weten. Nochtans waren zijn woorden toen ik vertrok rond 23u30 en hem nog even ging salut zeggen : Praesie, het laatste en dan vertrekken we, want het is training morgenvroeg, dit vergezeld van zijn gekende glimlach en knipoog.
Maar boos zijn op Vik, dat gaat niet. Toen niet, nooit niet. Ik hoopte met zovelen op een mirakel dat Vik hier wel zou doorkomen, samen met de hulp van iedereen die hem lief was. Sterke Vik die pluk je niet zomaar weg van ons.
Helaas, toen we aankwamen in het ziekenhuis in Ronse, werd ons meegedeeld dat Vik het niet gehaald had. Ongeloof, verbijstering, woede, verdriet en machteloosheid waren de gevoelens die in de wachtzaal heersten bij familie, spelers en staf. Dit kan niet waar zijn, maar helaas haalt de realiteit de bovenhand op het ongeloof. Iedereen besefte onmiddellijk dat het leven en het voetbal bij KSVO nooit meer hetzelfde zal zijn zonder Vik.
Nooit, in al die jaren dat wij Vik hebben gekend, hebben wij ons ook maar een seconde geërgerd aan iets wat hij deed of zei, of dat nu op de voetbal of in ons persoonlijke contact was. Vik was geen heilige, dat niet, maar hij gaf zich louter over, zeg maar, aan de sympathieke zonden, de naam van zonde amper waard. Iedereen weet dat er geen spoor van kwaad in Vik schuilde, en zelfs de grootste lasteraar zou diep in zijn verbeelding moeten tasten teneinde iets slechts over Vik te kunnen verzinnen.
Vik was en zal een voorbeeld blijven, een voorbeeld van hoe het moet en van hoe het zou moeten, een schoolvoorbeeld van een _ met hoofdletters en in de hoogste betekenis van het woord _ Goed Mens. Iemand met een hart dat groot genoeg was voor het voltallige mensdom om in te wonen. Iemand die zonder voorbehoud het beste wilde maken, niet enkel van zijn eigen leven, maar van deze hele wereld. Iemand die kwetsbaar en gekwetst was, maar er vooral toch voor gezorgd heeft dat wij nu, vandaag, in eer en geweten elkaar kunnen troosten door te zeggen: ‘Jongens, hij heeft toch een enorme hoop lol getrapt.’ Vik zijn leven was voor mij en talloze mensen een groot en geweldig geschenk, dat wij zullen koesteren zolang wij koesteren kunnen. Ik ben het niet gewend _ en ik wil er ook allesbehalve een gewoonte van maken _ om in naam van een volledig volk te spreken, maar wij zijn behalve verdrietig ook blij, geloof me, en wij zijn gelukkig, en wij zijn dankbaar, voor alles waarvan Vik ons laten genieten heeft, voor zijn vriendschap en zijn liefde, voor zijn leven. Het was bijna perfect zoals het was. Het had alleen veel langer moeten duren, …
De ontelbare keren dat de coach Vik verbaal onder handen nam tijdens trainingen en wedstrijden, Vik zijn opmars van jeugdspeler tot vaste pion in het A-elftal, de promotie naar tweede klasse, Vik zijn doelpunt tegen Royal Football Club Antwerp, Vik zijn verbondenheid met de club, Vik zijn medewerking aan alles wat reilde en zeilde op KSVO-jeugd, Vik zijn engagement met de supportersclub “The Yellow Vikings”, Vik zijn medewerking om nieuwe spelers of jeugdspelers te introduceren in KSVO, Vik die zijn ploegmakkers bijsprong waar hij kon en zoveel meer zijn maar enkele voorbeelden van wat Vik heeft betekend voor KSVO, zijn familie en vrienden. Als voorzitter/bestuurslid/trainer/speler of supporter droom je ervan een volledige ploeg met spelers te hebben zoals Viktor.
Laat ons dan ook vooral terugdenken aan de goeie, leuke, schitterende sportieve & extra-sportieve momenten samen met Viktor binnen en buiten de club om dit onverwacht, oneerlijk verlies een plaats te kunnen geven.
Als er hierboven iets zou bestaan, en de dag dat mijn lot er is, dan zal de eerste persoon die ik daar ga opzoeken, naast mijn ouders en broer, Vik zijn.
Mag ik dan ook vragen aan allen hier aanwezig, om een respectvol applaus te laten weerklinken, deze maal niet als een applausvervanging, maar een applaus uit dankbaarheid voor alles wat Vik ons geschonken heeft tijdens zijn veel te korte leven.
Vik we gaan je heel hard missen, maar jou vergeten dat doen we nooit en voor altijd zal nummer 19 jouw nummer zijn.
De praesie.